ამ რთულ დროში ბევრ ჩვენგანს სჭირდება მხარდაჭერა. ძნელია ემოციებთან მარტო გამკლავება, ჯობია შენი აზრები და გამოცდილება ვინმეს გაუზიარო. შეგიძლია  დაწერო ყველაფერი პირად დღიურში, ან მოუყვე მეგობრებს. პაპარაცის რედაქციაში მივიღეთ წერილი ჩვენი გამომწერისგან, რომელსაც გაუჩნდა კითხვა: ღირს თუ არა მეორე შვილის გაჩენა, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ქვეყანა ომშია. გადავწყვიტეთ გვემსჯელა დღეს ამ საკითხზე და თქვენი აზრიც მოგვესმინა.

გავაჩინო თუ არა მეორე შვილი

იმიტომ გწერთ, რომ მეშინია მარტო დავრჩე ჩემს ეჭვებთან და ფიქრებთან. ვარ 37 წლის, 6 წლის მშვენიერი გოგონას დედა, მაგრამ ერთი თვის წინ გავიგე, რომ ორსულად ვარ. ვერ ვიტყვი, რომ ამ ამბავმა გამახარა. პირიქით: ძალიან ავფორიაქდი. ცოტა მრცხვენია ამის აღიარება, რადგან ასობით ქალი ოცნებობს ჩემს ადგილას ყოფნას.ჯერ კიდევ მარტში მთელი ოჯახით უსაფრთხო ადგილას გადავედით. ქვეყანაში იმიტომ ვრჩებით, რომ ჩვენი მეგობრები და ნათესავები აქ არიან, თან ეს ხომ ჩვენი მიწაა! სოფია, ჩემი ქალიშვილი, გამუდმებით მეკითხება, როდის დავბრუნდებით სახლში. არ ვიცი რა ვუპასუხო მას, რადგან ჩემს მშობლიურ ქალაქში ჯერ კიდევ ომია. ახლა კი, ამ ჩემი უეცარი ორსულობის ამბავიც…

დედის მხარდაჭერა – სოფია მალე სკოლაში წავა, დედა სჭირდება გვერდით. ვერ წარმომიდგენია როგორ დავეხმარები მას სკოლასთან ადაპტირებაში ახალშობილთან ერთად. მეშინია, რომ უმცროსი ბავშვის ხარჯების გამო სოფიას რამეს მივაკლებ. ჩემი ქმარი მამშვიდებს, რომ საღამოობით ტაქსზე იმუშავებს და ყველანაირად დაგვიდგება გვერდით.დედაჩემიც მხარს უჭერს, ამბობს, რომ ზუსტად ასე გამაჩინა მეც, დაუგეგმავად, მაგრამ ვფიქრობ, ეს უფრო ადვილი იყო მისთვის. როცა დავიბადე, თავზე მშვიდი ცა გვქონდა. ახლა კი ჩემი შვილი მოვა სამყაროში, რომელიც ყოველდღიურად კანკალებს ომისგან. ჩემს ძმას ძალიან ნდომებია ძმა და კატეგორიულად არ უდოდა და,. დედას დიდი მუშაობა მოუწია ჩვენს დასამეგობრებლად.

თავიდან მეგონა, რომ ჩემი განწყობის ცვალებადობა და გულისრევა ქვეყანაში არსებულ დაძაბულ მდგომარეობას უკავშირდებოდა. ერთ დღესაც ბებიამ მკითხა: “შვილო, ორსულად ხომ არ ხარ?” აი, მაშინ კი დავფიქრდი, რომ რაღაც ხდებოდა ჩემს თავს.ბებიასთან საუბრის შემდეგ მაშინვე ექიმთან მივედი და მართლაც ორსულად აღმოვჩნდი. ერთი მხრივ მეშინია ომის დროს ბავშვის გაჩენის, მეორეს მხრივ, მესმის, რომ ამაზე უარის თქმა უდიდესი დანაშაულია. ექიმი ამშვიდებს, რომ სანამ ორსულობა ნორმალურად მიმდინარეობს და ბავშვი კარგად ვითარდება.ვთვლი, რომ ღმერთი თუ შვილს გაძლევს, უნდა გააჩინო და იზრუნო მასზე.  რჩევა არა, უფრო მხარდაჭერა მსურს. იქნებ ახლა ვიღაც ჩემნაირი არის ფეხმძიმედ და თავის აზრსა და გრძნობას გამიზიარებს. ვიგრძნობ, რომ მარტო არ ვარ ჩემს შიშებსა და მსჯელობაში.

რჩევა რედაქციისგან: ჩვენ არ გვაქვს უფლება გადავწყვიტოთ, სჭირდება თუ არა ჩვენს გმირს მეორე შვილი. შესაძლოა, მხარდაჭერის სიტყვები მართლაც დაეხმაროს გოგონას და ორსულობა ნათელი ემოციებით შეავსოს. ვუსურვებთ ყველა ბავშვს დაიბადოს ჯანმრთელი და იცხოვროს მშვიდი, უღრუბლო ცის ქვეშ. ველოდებით თქვენს კომენტარებს!