საბჭოთა კავშირში ადამიანები მასიურად იყვნენ დაკავებული ფიზკულტურით და სპორტით. ყოველთვის არა, რა თქმა უნდა, მაგრამ ასეთი პერიოდი ნამდვილად იყო. დადებითი მხარე ის იყო, რომ ეს ვარჯიშები ერთდროულად ორ სასარგებლო საქმეს აკეთებდა: აუმჯობესებდა მოქალაქეების ჯანმრთელობას და აძლიერებდა სხეულს. ადამიანები უფრო ძლიერები და გამძლეები ხდებოდნენ. გარდა ამისა, მათ სპორტული ინტერესები აერთიანებდა. ბევრი სამოყვარულო ან თუნდაც ქარხნის კლუბი საბოლოოდ გადაიზარდა უფრო მეტში, შეიძინა ნამდვილი ტალანტები და პროფესიონალები.
რა თქმა უნდა, იყო უარყოფითი მხარეებიც. მათ შესახებაც აუცილებლად ვისაუბრებთ სტატიის ბოლოს. მაგრამ, როგორც ამბობენ, სპორტი კარგი და სასარგებლო რამ არის. მხოლოდ ერთი პირობით: თუ ეს სპორტი სამოყვარულოა, და არა პროფესიონალური. ფიზიკური მდგომარეობის გაუმჯობესება და სუფთა ჰაერზე ყოფნა ერთია, მაგრამ რეკორდების დამყარება და სხეულის გამოფიტვა ყოველდღიური ვარჯიშით – სულ სხვაა.
ფიზკულტურა და სპორტი
სამოყვარულო სპორტი საბჭოთა კავშირში ერთ დროს მართლაც განვითარებული და მოთხოვნადი იყო. ამის მიზეზი საკმარისი იყო, ამიტომ ახალგაზრდები და არც ისე ახალგაზრდები ხშირად ატარებდნენ დროს თხილამურებზე სრიალში ან, მაგალითად, სტადიონზე ბურთით თამაშში. ღია ცის ქვეშ ვარჯიში აძლიერებდა ჯანმრთელობას და დადებით გავლენას ახდენდა ადამიანის განწყობაზე.
თხილამურები
ახლა უკვე არა, მაგრამ ადრე, დაახლოებით 15-20 წლის წინ, თითქმის ყველა აივანზე იყო წყვილი ძველი თხილამურები ან მხოლოდ ერთი თხილამური, რომლის გადაგდება ძალიან ეზარებოდათ. წარსულის გამოძახილი, როცა მაშინდელი კავშირის ტერიტორიაზე თითქმის ყველას ჰქონდა ამ სპორტის უდიდესი სიყვარული. მაგრამ სინამდვილეში, ცოტა ვინმე თუ ეჯიბრებოდა ერთმანეთს. მოთხილამურეები უბრალოდ გადიოდნენ ქუჩაში და მაშინვე აგნებდნენ რაიმე სახის სათხილამურო ტრასას: პარკში, ტყეში, თუნდაც ქალაქის შემოგარენში.
იმდროინდელი თხილამურები არ გამოირჩეოდა რაიმე განსაკუთრებული მოხერხებულობითა და ერგონომიკით, მაგრამ ხალხს ეს არ აინტერესებდა: ძირს სპეციალურ საშუალებას უსვამდნენ – და წინ, თოვლის და ყინულისკენ. ზოგადად, ეს იყო ძალიან სწორი პრაქტიკა, რომელიც დადებითად მოქმედებდა იმუნიტეტზე და ზოგადად ჯანმრთელობაზე. ახლა, სამწუხაროდ, თხილამურებით სრიალი ძვირადღირებული ჰობია და თხილამურებით სრიალი მიღებულია სპეციალურ სათხილამურო კურორტებზე. რა თქმა უნდა, სწორი აღჭურვილობით.
ციგურები
სპორტის არც ეს სახეობა არ ჩამორჩებოდა. ბევრ ეზოში სპეციალური მინი-მოედნები იყო, რომლებზეც ხალხი ცივ სეზონზე ვარჯიშობდა. ციგურები იყო ფიგურული, სარბენი და ჩვეულებრივი. რა თქმა უნდა, ეს უკანასკნელი ყველაზე პოპულარული იყო, რადგან მათი გამოყენება თითქმის ყველას შეეძლო, როგორც მოციგურავეებს, ასევე ჰოკეის მოთამაშეებს. ვარჯიში საკმაოდ მოსახერხებელი იყო, თუნდაც სპეციალურ ყინულის მოედანზე მისვლის გარეშე.
გოგოებს, რა თქმა უნდა, უფრო მეტად ფიგურული სრიალი აინტერესებდათ, რადგან ის მაინც უფრო ქალურ სპორტად ითვლება. სანახაობრივი მოძრაობები, გლუვი ხაზები. მსოფლიო რეკორდებს თუ გადავხედავთ, მაშინვე ცხადი გახდება, რომ საბჭოთა ფიგურული სრიალის სკოლა სამართლიანად ითვლება ერთ-ერთ უძლიერესად.
ცურვა
საცურაოდ იხსნებოდა აუზები და სპორტული კლუბები. შეგეძლოთ მისულიყავით და რომელიმე სპორტსმენთან ერთად გეცურავათ, განსაკუთრებით თუ ამინდი ხელსაყრელი იყო. გარდა ამისა, იყო კოშკებიც, საიდანაც გადახტომა ძალიან საშინელი იყო. აღსანიშნავია, რომ აუზის სხვადასხვა ნაწილში სიღრმე მაშინაც განსხვავებული იყო. რაც ასეთი მშენებლობის შორსმიმავალ გეგმებზე მეტყველებდა.
იქმნებოდა ცურვისა და წყლის სპორტის სპეციალური სექციები. იქ ხალხი აქტიურად ემზადებოდა შეჯიბრებისთვის. მაგალითად, წყლის პოლო, როგორც გუნდური თამაში, მაშინ უკვე საკმაოდ პოპულარული იყო. ისევე, როგორც წყლის ტურიზმი და წყლის თხილამურები, რისთვისაც სპორტსმენები ხშირად სწორედ აუზებში ემზადებოდნენ, ავითარებენ გამძლეობას და ფილტვების შესაძლებლობებს.
როგორც ხედავთ, სსრკ-ში ძალიან პოპულარული იყო ფიზკულტურა და სპორტი. ეს იყო იმ დროის ერთ-ერთი დადებითი მხარე.
ფიზიკური კულტურა და სპორტი. უარყოფითი მხარეები
სამწუხაროდ, ამ ყველაფერს საკუთარი უარყოფითი მხარეებიც ჰქონდა. დავიწყოთ იმით, რომ სპორტსმენები ვიზუალურად გამოირჩევიან სხვა ადამიანებისგან. ფიზკულტურისადმი მასობრივმა სიყვარულმა გამოიწვია ის, რომ ახალგაზრდები დასცინოდნენ ჩვეულებრივ ბიჭებსა და გოგოებს, რომლებიც არ გამოირჩეოდნენ ფიგურის სილამაზით. მაშინაც კი, თუ მათ არ შეეძლოთ ამაზე არანაირი გავლენის მოხდენა.
ახლა გავიხსენოთ იგივე მოციგურავეები. საბჭოთა კავშირი არა მხოლოდ ფიგურულ სრიალში ახერხებდა პირველი ადგილის დაკავებას. იყო სხვა სპორტის სახეობებიც. მაგრამ ეს შეჯიბრებები ძალიან რთული იყო. ბევრი ბავშვი, რომელიც მშობლებს სპორტზე ნათელი და ძლიერი მომავლის იმედით დაჰყავდათ, 25-30 წლის ასაკში ნამდვილ ნანგრევებად იქცეოდა, რომელმაც ჯანმრთელობა დათმო მეტისმეტად მომთხოვნი მწვრთნელების გამო. წარმატებას ერთეულები აღწევდნენ. დანარჩენებისთვის არავის სურდა ყურადღების მიქცევა.
და გარდა ამისა, ყველაფერს აქვს დასასრული. სპორტული მოდის ბუმიც რაღაც მომენტში დასრულდა და ასეთ ცხოვრების წესს მიჩვეული ადამიანების დიდმა ნაწილმა უბრალოდ ვარჯიში შეწყვიტა. მაგრამ თუ უკვე ჩართული ხართ ასეთ რიტმში, თქვენი სხეული თქვენგან ახალ დატვირთვას და სტაბილურ, მაღალკალორიულ კვებას მოითხოვს. ამ შემთხვევაში მოულოდნელი ცვლილებები საზიანოა.
შეხედეთ ამერიკული ფეხბურთის ან რაგბის მწვრთნელებს. ესენი არიან ყოფილი სპორტსმენები, რომლებმაც ნამდვილი სასწაულები მოახდინეს მოედანზე და ვარჯიშებზე. ახლა ისინი უზარმაზარი, გასუქებული მამაკაცები და ქალები არიან. ეს ყველაფერი ვარჯიშის მოულოდნელი ცვლილებების გამო. იგივე ბედი ეწია ბევრ საბჭოთა მოქალაქეს სპორტული სექციების დატოვების შემდეგ. ასეთების ნახვა ახლაც შეგიძლიათ, მაგრამ ახლა ეს უფრო არასწორი კვების გამოა, ვიდრე სპორტულ ცხოვრებაში ცვლილებების.
ასეა თუ ისე, გირჩევთ კვირაში ორჯერ მაინც ივარჯიშოთ. შეგიძლიათ, არც ისე ინტენსიურად, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც საქმე ახალბედებს ეხება. მაგრამ გარკვეული ფიზიკური დატვირთვა აუცილებელია. და ეს არ არის მხოლოდ მუცელზე ნანატრი კუბების საკითხი. ეს ეხება თქვენს ჯანმრთელობას, განწყობას და მომავლის გეგმების შედგენის შესაძლებლობას.
